Met een hond aan je zij: hoe kinderen groeien in zelfvertrouwen en weerbaarheid

Mijn naam is Liselore Kok, eigenaar van Quizpel kind en hond.

In mijn praktijk werk ik met kinderen én met mijn drie therapiehonden: Ollie, Miep en Pukkie. Samen vormen we een hecht team dat kinderen helpt om weerbaarder te worden, meer zelfvertrouwen te krijgen en op een gezonde manier verbinding te maken met zichzelf en met anderen.

Een hond is voor mij veel méér dan een leuke toevoeging. Een hond is een spiegel: hij laat zien hoe het écht met je gaat. Hij is een coach, een rustgever – en soms ook gewoon een grappige afleider. Juist dát maakt het werken met een hond zo krachtig én plezierig.

Eerst leren kijken: wat zegt de hond eigenlijk?

Voordat kinderen echt gaan samenwerken met een van mijn honden, nemen we de tijd om hondentaal te leren.Want: wat zegt een hond met zijn lichaam? Hoe zie je dat hij iets spannend vindt of juist leuk? En hoe geef je hem de ruimte?

Kinderen leren kijken en luisteren zonder woorden, iets wat in onze drukke wereld vaak vergeten wordt. Ze ontdekken dat een hond – net als zij – grenzen heeft en ook een mening mag hebben over een situatie. In plaats van hem meteen te aaien of te knuffelen, leren kinderen afstemmen: wil de hond dit eigenlijk wel?

We bouwen het contact rustig op, zodat vertrouwen en veiligheid ontstaan – voor kind én hond. Kinderen leren hoe je een samenwerking aangaat, hoe je in verbinding blijft zonder over iemands grenzen te gaan en hoe je de balans vindt tussen geven en nemen.

Als die basis stevig staat, kan er écht contact ontstaan. En dat is zó waardevol om te zien.

Samen groeien – met humor en plezier

Een van de mooiste dingen in mijn werk is om te zien hoe kinderen opbloeien tijdens de sessies. Sommige kinderen komen binnen met weinig zelfvertrouwen of zijn juist overprikkeld en gespannen. In contact met de hond gebeurt er iets bijzonders: er komt ontspanning, focus – en vaak ook een lach.

Honden zorgen voor plezier en humor. En dat is voor sommige kinderen zeldzaam geworden, zeker als ze al een heel hulpverleningstraject achter de rug hebben. Ze zijn therapie-moe en hebben het gevoel dat ze constant ‘aan zichzelf moeten werken’ of steeds opnieuw moeten vertellen wat er is gebeurd.

Bij ons mogen ze gewoon even zijn.Spelen, lachen, oefenen met iets tastbaars. Ongemerkt werken ze aan sociale vaardigheden, zelfvertrouwen en weerbaarheid – maar dan op een lichte, ervaringsgerichte manier, zonder dat het zwaar voelt en zonder veel gepraat. We werken veel buiten, in de natuur, en vooral: we doen.

De honden mogen ook ‘nee’ zeggen – en daar zit zoveel in

Het welzijn van mijn honden staat altijd voorop. Ik heb ze deze ‘baan’ gegeven, dus ik ben verantwoordelijk dat ze ook écht hond kunnen blijven. Ze mogen ‘nee’ zeggen – en dat doen ze soms ook.

Dat is niet alleen belangrijk voor henzelf, maar juist ook enorm leerzaam voor kinderen.Wat doet het met jou als een hond wegloopt of zich afwendt? Hoe komt het dat hij ‘nee’ zei? Was je te druk, te onduidelijk of juist te afwachtend? En: durf jij zélf eigenlijk wel eens ‘nee’ te zeggen?

Doordat de feedback via de hond komt, voelt het voor kinderen niet zwaar. Samen ontdekken we wat de hond laat zien. Zo komen we op een diep niveau bij thema’s als grenzen, communicatie en zelfzorg – niet in theorie, maar in een echte ervaring.

Een dag op school met Ollie

Naast mijn praktijk neem ik mijn Labrador Ollie één dag per week mee als schoolhond naar de Mariaschool in Wierden. Zijn aanwezigheid op school heeft een bijzondere impact: kinderen worden rustiger, meer betrokken en er ontstaat verbinding – met Ollie, maar ook met elkaar.

We zijn begonnen met duidelijke uitleg over hondentaal. In elke klas hangen de 10 regels van Ollie, zodat iedereen weet hoe je respectvol met hem omgaat. En dat werkt. Kinderen leren met aandacht en respect contact te maken – en die vaardigheid nemen ze mee naar andere relaties.

In overleg met de IB’er en soms de directeur kijken we welke kinderen het écht nodig hebben om één-op-één met Ollie te werken. De redenen verschillen: van leer- of concentratieproblemen tot een lastige thuissituatie. De aanwezigheid van Ollie opent deuren die voorheen dicht bleven.

Waarom ik dit werk doe

Ik werk met kinderen omdat ik geloof in hun veerkracht.Ik werk met honden omdat zij kinderen iets laten ervaren wat geen enkel boek of gesprek kan bieden. Samen creëren we een veilige ruimte waarin fouten maken mag, grenzen oefenen oké is en plezier hebben belangrijk is.

Ik zie elke dag hoe een hond het verschil kan maken. Niet door spectaculaire trucs, maar gewoon door er te zijn: eerlijk, zonder oordeel, met volle aandacht.

Wil je meer weten over mijn werk of kennismaken met Ollie, Miep en Pukkie?Je bent van harte welkom bij Quizpel kind en hond of neem een kijkje op Facebook: Schoolhond Ollie.

Voorbeeld 1: Een meisje met TOS en de taal van Ollie

Een meisje van 7 met een TOS (taalontwikkelingsstoornis) was zó moe dat ouders en leerkrachten zich zorgen maakten. Niemand kreeg helder waar de vermoeidheid vandaan kwam.

Nadat we in de praktijk hondentaal hadden geoefend en een fijn contact met Ollie was ontstaan, stelde ik iets voor:"Jij weet inmiddels heel veel over Ollie… maar hij weet nog maar weinig over jou. Zou je hem geen ‘hondleiding’ door je huis willen geven?"

Op de stenen achter de praktijk tekende ze met stoepkrijt haar huis: haar eigen veilige plek. Ollie keek geïnteresseerd toe. In elk hoekje legden we brokjes – de fijnste plekjes van haar huis. En zoals honden dat doen, reageerde Ollie op de energie van het kind: hij ging precies daar zitten waar het voor haar het prettigst was.

Mijn rol was de vertaalslag maken naar wat er echt speelde. De ingang liep via Ollie. En dát maakt het zo laagdrempelig en veilig. Niet veel later vertelde ze aan Ollie waarom ze ’s nachts zo vaak wakker werd en wat haar bezig hield. Opeens werd duidelijk wat er speelde.Een ontroerend moment. Soms, als je de juiste taal kiest – in dit geval de taal van vertrouwen, via een hond – ontstaat er ruimte om écht iets te delen.

Voorbeeld 2: De jongen en het kussen van Ollie

Een jongen wilde graag dat Ollie na een vrolijke kennismaking naast zijn stoel kwam liggen. Maar Ollie koos zijn eigen kussen. Dat vond de jongen moeilijk. Toch gingen we samen aan de slag.

Omdat ik het belangrijk vind dat mijn honden zelf keuzes mogen maken, heb ik veel ondersteunend materiaal ontwikkeld: foto’s en tekeningen van mijn honden waarmee we ook op een andere manier aan de slag kunnen. Zo blijft de schoolhond betrokken, zonder dat hij actief mee hoeft te doen.

Elke keer dat de jongen terugkwam, begroette Ollie hem enthousiast en ging daarna weer naar zijn kussen.Tijdens de derde training gebeurde er iets bijzonders: na het bekende ritueel stond Ollie na een minuut of tien ineens op, liep naar de jongen toe, kroop onder zijn kruk en legde zijn poot over zijn schoenen.

De blik van de jongen zal ik nooit vergeten. Hij werd er stil van en het raakte hem diep dat Ollie zélf het contact zocht.

Samen bespraken we wat er deze keer anders was dan bij de eerdere sessies. Wat had hij gedaan waardoor Ollie nu wél dichterbij kwam? Toen hij dat begon te begrijpen, voelde hij letterlijk wat zijn houding en energie met een ander kunnen doen.

Toen hij deze inzichten ook in de klas toepaste, verliepen zijn sociale contacten soepeler. Een week later stapte hij vrolijk binnen – met een uitnodiging voor een kinderfeestje in zijn hand.